Συνεντευξη Βύρων Νικολαΐδης
Η “Η” ξεκινάει ενάν νέο κύκλο δημοσιευμάτων για το παρόν και το μέλλον της ομογένειας. Φυσικά δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που η “Η” ασχολείται και θα ασχοληθεί με τα φλέγοντα θέματα της μειονότητας μας. Δεν είναι διόλου λίγα αυτά που μας απασχολούν μετά τις τελευταίες εκλογές των ευαγών ιδρυμάτων μας. Προέχει όμως πρώτα από όλα το δημογραφικό και το θέμα της παιδείας. Σαφώς και σε αυτό τον κύκλο θα ασχοληθούμε και με τα κακώς κείμενα. Σήμερα ξεκινάμε με την συνέντευξη που μας παραχώρησε ένας σύγχρονος ευεργέτης, ο Βύρων Νικολαΐδης που έχει όραμα για το μέλλον της ρωμιοσύνης. Ο Βύρων Νικολαΐδης, ένα γνήσιο τέκνο της ομογένειας, όπως είναι γνωστό στους περισσότερους εδω στην πόλη, είναι παιδί εκπαιδευτικών και μετέβει στην Ελλάδα το 1981. Έζησε φτώχεια, δούλεψε σκληρά, αξιοποίησε τα εφόδια και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν και όντας από τη φύση του δραστήριος επιχείρησε διαφορετικά πράγματα που τον οδήγησαν σήμερα να ηγείται της PeopleCert, μιάς εταιρείας που έγινε ο πρώτος ελληνικός «μονόκερος». Μια εταιρεία που δραστηριοποιείται σε 200 χώρες τουλάχιστον, σε όλον τον κόσμο. Έχοντας πάντα την Πόλη στην καρδιά του -όπως άλλωστε λέει ο ίδιος: πατρίδα θεωρείται εκεί όπου περνά κανείς τα παιδικά του χρόνια- ο Βύρων Νικολαΐδης στηρίζει την ομογένεια με πολύπλευρη προσφορά. Μια από αυτές είναι το πρόγραμμα Υποτροφιών «Τιμώντας του Κωνσταντινουπολίτες Δασκάλους μας» σε μεταπτυχιακούς φοιτητές με καταγωγή από την πόλη μας, την Ίμβρο και την Τένεδο που υλοποιείται φέτος για δεύτερη χρονιά από την PeopleCert . Ενδεικτική της έμφασης που δίνει στην ομογενειακή παιδεία, ο Βύρων Νικολαΐδης είναι ότι συνέβαλε στη δημιουργία του πρώτου παιδότοπου στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκηδόνος, όπου μεγάλωσε. Ο παιδότοπος αποτελεί πολύτιμη προσθήκη στον χώρο της εκπαίδευσης στην Πόλη καθώς δίνει την ευκαιρία στα νήπια να αλληλοεπιδρούν με άλλα παιδιά, να συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες και τα βοηθά να αναπτύξουν βασικές δεξιότητες. Επιπλέον, η PeopleCert αντικατέστησε τους πίνακες των τάξεων του Ζωγραφείου με διαδραστικούς πίνακες, προσφέροντας ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό περιβάλλον υψηλών προδιαγραφών στους μαθητές όλων των τάξεων. Ο διευθυντής του σχολείου Γιάννης ∆ερμιτζόγλου βράβευσε τον Βύρωνα Νικολαΐδη ως «∆ωρητή της δεύτερης 100ετίας του Ζωγραφείου Λυκείου». Επίσης με την ευγενική δωρεά του συμπολίτη μας επιχειρηματία, διασώθηκε ένας ιστορικός ναός της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, η Παναγιά του Μπαλίνου, καθώς αποκαταστάθηκαν οι σοβαρές ζημιές και διεξήχθησαν τα αναγκαία έργα συντήρησης. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλές δράσεις προσφοράς τις οποίες αθόρυβα ο σύγχρονος ευεργέτης, Βύρων Νικολαΐδης υλοποιεί (ανθρωπιστική βοήθεια στους σεισμόπληκτους της Τουρκίας, δωρεές σε συλλόγους κ.α). Στην συνλέντευξη που έδωσε στην “Η” εστιάσαμε, σε δύο σημεία. Πρώτον, στο όραμα του Έλληνα επιχειρηματία να συμβάλει τα μέγιστα στην περαιτέρω ανάδειξη της Πόλης και την ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου, την «ανασυγκρότηση της Ρωμιοσύνης στην Πόλη» όπως λέει χαρακτηριστικά. Δεύτερον, στη συνάντηση που είχε με τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν κατά την πρόσφατη ολιγόωρη επίσκεψή του στην Αθήνα. Ο κ. Νικολαΐδης ήταν ο μόνος επιχειρηματίας που συμπεριελήφθη στο πυκνό πρόγραμμα του Τούρκου προέδρου. Μια συνάντηση η οποία ανακοινώθηκε από την Προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας φέρνοντάς τον στο επίκεντρο της επικαιρότητας.
ΗΧΩ: Η συνάντησή σας με τον Ερντογάν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα. Μπορείτε να μας δώσετε μία εικόνα για τα θέματα που συζητήσατε;
-Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην με τη διάσταση που πήρε στον Τύπο αυτή η συνάντηση. Θεωρώ φυσιολογικό ένας Πρόεδρος να συναντάται με επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται παγκοσμίως. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορώ να επεκταθώ σε λεπτομέρειες αυτής της συνάντησης. Πήρα την ευκαιρία να μοιραστώ με τον Τούρκο Πρόεδρο κάποιες επιχειρηματικές μου σκέψεις στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης και ιδέες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην πρόοδο και την ευημερία και των δύο λαών. Μεγάλωσα στην Πόλη και έχω εικόνα της συμβολής της Πολίτικης Ρωμιοσύνης στην κουλτούρα και την ανάπτυξη της Κωνσταντινούπολης, τη δυναμική που αυτή μπορεί να προσφέρει και τα οφέλη που δύναται να δημιουργήσει και για τις δύο πλευρές.
Προσφάτως αναφερθήκατε στο όραμα της «Ανασυγκρότησης» της Ρωμιοσύνης.
-Ναι, είναι μια σκέψη που είναι συναρπαστική παρότι δύσκολα υλοποιήσιμη. Αλλά αν τολμήσουμε μπορούμε να αναζητήσουμε ρεαλιστικές επιλογές, επιχειρηματικά σχέδια που θα κάνουν εφικτή την ιδέα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο υπάρχουν όμως σκέψεις που γεννάει η ίδια η ιστορία του ελληνισμού στην Πόλη, η οποία μας δείχνει και το δρόμο. Ο καθένας μας αν βάλει το δικό του λιθαράκι, υπάρχει ελπίδα ότι η φλόγα δεν θα σβήσει και θα υπάρξει συνέχεια και εξέλιξη σε αυτό που ονομάζουμε Πολίτικη Ρωμιοσύνη.
Θα μπορούσε για παράδειγμα να ξεκινήσει μια προσπάθεια να μεγαλώσει ξανά το ελληνικό στοιχείο στην Πόλη. Με δεδομένο ότι οι Έλληνες έχουν σύμφυτο με την ύπαρξή τους το εμπόριο θα μπορούσε να υπάρξουν επενδύσεις που θα δημιουργούσαν σταδιακά θέσεις εργασίας για μερικές χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι θα εγκατασταθούν στην Βασιλεύουσα. Τόσοι χρειάζονται για να ζωντανέψει και πάλι η Πολίτικη Ρωμιοσύνη. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να γυρίσουν οι Έλληνες στην πόλη. Αυτό θα μπορούσε να είναι και το αντικείμενο μίας μελέτης. Σήμερα μένουν στην Πόλη περί τους 2.000, από τους οποίους το 70% είναι πάνω από 70 ετών και αν δεν κάνουμε κάτι σημαντικό φοβάμαι ότι σε 10-20 χρόνια η φλόγα θα σβήσει. Τη δεκαετία του ’70 που ζούσαν περί τους 20.000 Έλληνες, οι εκκλησιές γέμιζαν, δούλευε η οικονομία. Από τα δεκάδες δημοτικά αποφοιτούσαν εκατοντάδες παιδιά. Υπήρχαν τρία αρρεναγωγεία και τρία παρθεναγωγεία στην Πόλη το Ζωγράφειο, η Μεγάλη του Γένους Σχολή και η Θεολογική Σχολή αλλά και το Ζάππειο το Κεντρικό και το Ιωακείμιο, ενώ σε όλα τα σχολεία φοιτούσαν 2.000 παιδιά. Σήμερα στην πόλη όλα τα παιδιά είναι 250, πολλά από τα οποία δεν ξέρουν καλά ελληνικά. Η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στους χριστιανούς της Πόλης, που δεν μιλάνε ελληνικά και η πιστοποίησή τους είναι μεταξύ των σχεδιασμών της PeopleCert.
-Πείτε μου περισσότερα γι αυτόν τον σχεδιασμό.
Αναπτύσσουμε ένα ειδικό πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών, ένα διαδικτυακό «φροντιστήριο ελληνικών» το οποίο στοχεύει μέσα σε ένα χρόνο να δώσει τη δυνατότητα εκμάθησης Ελληνικών σε χιλιάδες άτομα. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης και πιστοποίησης Ελληνομάθειας, θα ξεκινήσει τον επόμενο χρόνο με στόχο να αυξηθούν οι ελληνόγλωσσοι στην Πόλη.
Κύριε Νικολαΐδη γεννηθήκατε, μεγαλώσατε και σπουδάσατε εδώ. Ας θυμηθούμε λίγο τη διαδρομή σας. Ποια είναι η ιστορία της οικογένειάς σας; Πώς καταλήξατε να μεταβείτε αργότερα στην Ελλάδα;
Και οι δύο γονείς μου ήταν εκπαιδευτικοί. Ο πατέρας μου διετέλεσε καθηγητής αγγλικών αλλά και διευθυντής του ορφανοτροφείου στην Πρίγκηπο. Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι πριν αναλάβει χρέη καθηγητή υπήρξε δημοσιογράφος και εξέδιδε την εφημερίδα ‘’Πατρίς’’ στην Κωνσταντινούπολη για περίπου 8 χρόνια αν δεν κάνω λάθος. Ήταν μεταξύ αυτών που επαύθησαν το 1964-65 αιφνιδίως για πολιτικούς λόγους με αποτέλεσμα ξαφνικά να μείνει άνεργος και να ζήσουμε δύσκολα χρόνια. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες όμως είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε ένα υγιές και χαρούμενο οικογενειακό περιβάλλον, και έχω να θυμάμαι μία ευχάριστη παιδική ηλικία. Τελείωσα αριστούχος το Ζωγράφειο Λύκειο, αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου και το ’81 πήγα στην Ελλάδα ως -ας μου επιτραπεί η έκφραση- οικονομικός μετανάστης. Εργαζόμενος σκληρά σε διάφορες δουλειές και παράλληλα ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου με ΜΒΑ από το Πανεπιστήμιο του La Verne.
-Μιλώντας για το Ζωγράφειο Λύκειο, τι μνήμες έχετε να θυμάστε από τα μαθητικά σας χρόνια εκεί; Αλλά και από τη ζωή σας στην Πόλη;
Πολλές αναμνήσεις και από το Ζωγράφειο και από τη ζωή στην Πόλη… όταν μπήκα στο Ζωγράφειο το ‘76 ήμασταν 3 τμήματα, 1η γυμνασίου, 2α γυμνασίου, 3η γυμνασίου, με περίπου 30 παιδιά το καθένα… δηλαδή 90 παιδιά μόνο στο Ζωγράφειο. Όταν τελείωσα το ‘76 είχαμε μείνει γύρω στους 35 με 40 μαθητές. Ένας από τους πρώτους συνειρμούς όπως καταλαβαίνετε είναι η απότομη μείωση των μαθητών που δηλώνει και την απότομη μείωση της Ελληνικής Κοινότητας.
Οι αναμνήσεις από την πολυάριθμη Κοινότητα της Πόλης είναι αρκετές και έντονες. Να σας δώσω ένα παράδειγμα, τα Χριστούγεννα προετοιμαζόμασταν 15 μέρες για να πούμε τα κάλαντα στα μέλη της Κοινότητας, καθώς η Κοινότητα δεν ήταν συγκεντρωμένη σε ένα σημείο αλλά διεσπαρμένη σε διάφορα σημεία της πόλης. Σκεφτείτε τις εικόνες από όλες τις άλλες περιστάσεις της ζωής μίας ακμάζουσας Κοινότητας 20.000 ατόμων, τις αναμνήσεις που έχει ένα παιδί από αυτές, και τι αισθάνεται το παιδί αυτό όταν μεγαλώνει και βλέπει να έχουν απομείνει 2.000 μόνο μέλη της Κοινότητας αυτής. Τα τελευταία χρόνια βέβαια παρατηρείται μία σταθερότητα, οπότε ένα εύλογο ερώτημα είναι αν μπορεί να αναστραφεί αυτή η πορεία και να αυξηθούν ξανά οι Ομογενείς στην Πόλη.
-“Η”: Αντιλαμβάνομαι ότι αυτές οι εμπειρίες και η φυσική νοσταλγία είναι που κινητοποιεί εσάς και άλλα άτομα να επιστρέφουν και να στηρίζουν επανειλημμένα την Ελληνική Κοινότητα της Πόλης.
Η μειονότητα τα τελευταία 600-700 χρόνια έζησε και συνεχίζει να ζει σε μεγάλο βαθμό επειδή οι «έχοντες» και οι «μπορούντες» βοηθούσαν τους «μη έχοντες» και τους «μη μπορούντες». Δεν υπήρχε κράτος να τη στηρίξει. Εγώ για παράδειγμα είχα την ευκαιρία να σπουδάσω στο Ζωγράφειο λύκειο το οποίο έδωσε ευκαιρίες τόσο σε εμένα όσο και σε χιλιάδες άλλα παιδιά χάρη στη γενναιόδωρη προσφορά του τραπεζίτη Χρηστάκη Ζωγράφου. Στηρίχθηκε με άλλα λόγια στις δυνάμεις της, κάτι εξαιρετικά δύσκολο όταν δεν υπάρχει και ένα κράτος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και διέθετε εξαιρετικούς δασκάλους που ήταν όχι μόνο εξαίρετοι επιστήμονες αλλά και ταγμένοι στην παιδεία και το μέλλον των μαθητών τους.
Σπουδάσατε λοιπόν, στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου και στη συνέχεια μεταβήκατε στην Ελλάδα. Ποια είναι η αντιμετώπιση που είχατε εσείς αλλά και άλλα μέλη της Κοινότητας;
Η Ελλάδα υποδέχτηκε κάποιους καλά, κάποιους όχι καλά. Εξού και η περίφημη φράση στην Πολίτικη Κουζίνα ότι «από την Τουρκία κάποιοι μας έδιωξαν ως Έλληνες και στην Ελλάδα με το που φτάσαμε μας αντιμετώπισαν ως Τούρκους». Η Ελλάδα είναι το υπέρτατο καταφύγιο και κέντρο όλων των Ελλήνων, εκεί που πολλοί κατέφυγαν όταν αναγκάστηκαν επί της ουσίας να φύγουν από τον τόπο τους. Δεν μπορώ να πω, όμως, ότι δεν βρήκαμε και ένα μέρος που μπορούσαμε να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας και να ακμάσουμε. Εγώ είχα την τύχη να μπορέσω να εργαστώ σκληρά, να βρω ευκαιρίες, να χαίρω δίκαιης αντιμετώπισης και να χαράξω μία δική μου πορεία. Πέρασα από διαφορετικά μέρη και στάδια, ανοίχτηκα επιχειρηματικά και σήμερα έχω την τύχη να ηγούμαι μίας εταιρείας όπως η PeopleCert. Η PeopleCert σήμερα είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός στον τομέα της Πιστοποίησης Επαγγελματικών Δεξιοτήτων και Γλωσσομάθειας, με παρουσία σε 200 χώρες και έχοντας στο Χαρτοφυλάκιο μας 600 Πιστοποιητικά. Απασχολούμε πάνω από 1000 εργαζόμενους σε 44 χώρες και γενικά περί τα 10000 άτομα παγκοσμίως να εμπλέκονται στις πιστοποιήσεις μας. Τα πιστοποιητικά μας τα χρησιμοποιούν 50000 εταιρίες (το 82% των Fortune 500) και 800 κυβερνητικοί Οργανισμοί από 45 χώρες.
Μέσα στο χρόνο αναλάβατε διάφορες δράσεις για την ενίσχυση της Κοινότητας της Πόλης. Μιλήστε μας λίγο για αυτές.
Ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα υποτροφιών για φοιτητές μεταπτυχιακών σπουδών ή υποψήφιους διδάκτορες με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο -μέχρι δεύτερης γενιάς- ανεξαρτήτως τόπου σπουδών και κατοικίας. Το πρόγραμμα ονομάστηκε «Τιμώντας τους Κωνσταντινουπολίτες Δασκάλους μας» και προβλέπει υποτροφίες ύψους έως €8.000 ανά άτομο. Επιθυμία μας ήταν να τιμήσουμε τους δασκάλους που στήριξαν διαχρονικά πολλά μέλη της Κοινότητας, οπότε δώσαμε τρεις υποτροφίες στη μνήμη των Αλέκου Αλεξανδρίδη, Δημητρίου Νικολαΐδη, του πατέρα μου, και του Δημήτρη Φραγκόπουλου. Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς η συμμετοχή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Σκοπός μας ήταν να βάλουμε και εμείς τώρα που είμαστε σε θέση ένα ακόμα λιθαράκι στην παράδοση της Κοινότητας να επενδύει στην επιβίωση και εξέλιξή της μέσα από την εκπαίδευση των νέων, δίνοντας ευκαιρίες ανάλογες με εκείνες που είχαμε αρκετοί από εμάς.
Με δική σας πρωτοβουλία επιπλέον ανακαινίστηκε ο ιερός ναό της κοιμήσεως της Θεοτόκου του Μπαλίνου. Τα θυρανοίξια μάλιστα πραγματοποίησε η ΑΘΠ ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Η Κωνσταντινούπολη μου έδωσε τα πάντα. Γνώσεις, εφόδια ζωής, στοιχεία χαρακτήρα… Όταν λοιπόν ήρθε ο φίλος μου Συμεών Σολταρίδης που ανέλαβε πρόεδρος της κοινότητας Μπαλίνου και μου είπε ότι θέλει να βοηθήσω και εγώ, να συμβάλω στην αποκατάσταση των ζημιών του ναού, ο οποίος ήταν μισογκρεμισμένος και δε λειτουργούσε, του ζήτησα να μου πει τί χρειάζεται, να καταρτήσει έναν προϋπολογισμό και να αναλάβω αποκλειστικά το κόστος της διεκπεραίωσης του έργου. Έπειτα από περίπου οκτώ μήνες το έργο ολοκληρώθηκε και μας έκανε όλους περήφανους. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας έκανε την τιμή να πραγματοποιήσει ο ίδιος τα Θυρανοίξια, κάτι που είχε να γίνει στην Πόλη περίπου 15 χρόνια. Είναι από τα γεγονότα που θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη και πάντα μας συγκινούν και ενθουσιάζουν, μας γεμίζουν με την αίσθηση ότι κάτι προσφέραμε. Η αίσθηση προσφοράς πάντα ήταν στην καρδιά των πολιτών.
